Geir, þú ert aumingi

Drullastu til að taka ábyrgð og segðu af þér

Gremjulegt? ertu heilaskaddaður?

Gremjulegt þegar fólk í hundruðum missir vinnuna.... "vissulega var það gremjulegt þegar ég missti íbúðina mína og fór í gjaldþrot"

fucking lágkúrulegt maður... hvernig sefuru á nóttunni?

Geir: Árið verður mjög erfitt

Kreppa Alkadóttir

Ég elska Kreppu Alkadóttir og tek allar fullyrðingar mínar um tröllamennsku hennar til baka, og bið hana innilega afsökunar

 Fyrirgefðu Kreppa

 

Líður þér svona í kreppunni?

Svona er kreppan að fara með fólk

 

Forsetinn í kröppum dansi

Ólafur var búinn að velta skrifborðinu þannig að það veitti honum betra skjól gegn kúlnahríðinni. Hann leit snögglega framhjá skrifborðinu og á hurðina sem lá að ganginum. Það fylgdi mikil skothríð því um leið og hann sást. "HELVÍTIS HOMMAR" öskraði Ólafur og hlóð byssuna sína.

Hann var sveittur og úrvinda af þreytu. "afhverju grunaði þetta engann?!" öskraði hann á málverkin af fyrrverandi forsetum, "okkur hefði átt að gruna þetta þegar þeir vildu komast í kirkjunar" tautaði hann með sjálfum sér. Hann hafði ekki séð Dorrit í 3 vikur, og síðast þegar hann sá hana var hún að kyssa Ingibjörgu Sólrúnu innilega á munninn, og tilkynnti honum á bjagaðri íslensku að þetta væri "the new thing".

Hann varð enn reiðari þegar hann rifjaði þetta upp. Hann spratt á fætur og sneri sér að hurðinni og dældi sjóðheitu blýinu í átt að kynvillingunum sem vildu hann dauðann. "ÞETTA ÞYKJA EKKI GÓÐIR MANNASIÐIR", öskraði hann, ljósu lokkarnir skulfu undan því þegar öflug vélbyssann sprautaði kúlunum í allar áttir. Hann hljóp fram á ganginn þar sem hann gat betur séð út á götuna, honum til mikils léttirs lágu 2 menn þar í blóði sínu, það hlakkaði í Ólafi. "Þið hugsið ykkur um tvisvar næst strákar" sagði Ólafur glettilega við líkin.

Allt í einu fór allt að hristast og skjálfa. Ólafi rann kalt vatn milli skins og hörunds. "Hvaða myrkraverk hafið þið nú framið kynvillingar!" Æpti hann út í myrkrið. En hann varð hvítur í framan þegar hann sá hvaða leynivopn kynvillta byltingin hafði dregið uppúr pokahorninu.

Ólafur öskraði á hersinguna sem kom nær og nær. "HVAR FENGUÐ ÞIÐ LEYFI FYRIR ÞESSUM SKRIÐDREKUM?! Æpti hann og byrjaði að dæla blýinu hlæjandi vitfirringslega í átt til uppreisnarmannana.

 

"Nú er mér nóg boðið herrar mínir"